ติวเตอร์ ใน เมืองเชียงใหม่, เชียงใหม่

ที่นี่สถานีรถไฟหัวลำโพง ท่านผู้โดยสารที่ต้องการเดินทางไปยังเชียงใหม่โปรดขึ้นรถได้ที่ชานชลาหมายเลข นี่ไม่ใช่การนั่งรถไฟตู้นอนครั้งแรกแต่บ่อยครั้งเมื่อต้องการเหวี่ยงตัวเองออกมาจากโต๊ะทำงานการนั่งรถไฟยาวๆ คืนวันศุกร์เพื่อไปยังเชียงใหม่ คงเป็นการพักผ่อนกว่าการนอนในห้องสี่เหลี่ยมเป็นแน่แท้ ...วู๊ดๆ เสียงหวูดดังล้อเริ่มหมุน ภาพนอกหน้าต่างคงเหมือนเฟรมในหนัง แต่คงไม่เร็วเท่า ขนาด 30ภาพต่อวินาทีแต่ก็ล้างภาพยุ่งๆ ในสมองออกไปได้ ข้าวที่ทานมาก่อนทำให้ไม่กังวลมื้อเย็นนัก นอกจากภาพนอกหน้าต่างแล้วภาพในมือถือก็เลื่อนเปลี่ยนเร็วไม่แพ้กัน ปล่อยใจลอย รถไฟจอดแวะรับไม่กี่สถานี ภาพข้างนอกเริ่มมืดลงแล้ว เวลาประมาณ 2 ทุ่มจะมีเจ้าหน้าที่ประจำขบวนรถไฟมาจัดการจัดเตียงชั้นบนให้ วางเบาะนอนและปูผ้าคลุมพร้อมวางหมอนและผ้าห่ม ติดม่านปิดเตียงพร้อมนอนได้เลย ห้องแคบๆ พอดีตัว แต่นอนเอนหลังได้สบาย 180 องศาคงพาร่างกายที่เหนื่อยล้าหลับลงได้ไม่ยาก พรุ่งนี้ตื่นมาภาพที่เห็นตรงหน้าก็จะเป็นเมืองที่เดินช้าลง หลับลึกไปนอนไหนไม่อาจบอกได้แต่เสียงนาฬิกาปลุกจากตู้ข้างๆ ทำให้รู้สึกตัว สะลึมสะลือไปแปรงฟัน ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น จากนั้นก็เดินไปตู้เสบียง สั่งกาแฟ แล้วมองวิวข้างทางรถไฟ ไม่มีตึกแล้วภาพ ทุ่งสีเขียวสลับกับ บ้านดูชั่งสงบรับกับแสงเช้าวันใหม่ที่ทำหน้าที่ หมอกบางๆ เรี่ยอยู่บนยอดไม้ล้อเล่นสายลมนอกตู้รถไฟ ที่นี่สถานีลำปาง เสียงดังมาจากนอกตู้ขบวน เดินกลับมาที่นอน จัดของนั่งมองวิว ไป สุดท้ายรถไฟก็ถึงเชียงใหม่โดย เวลาประมาณ 7.20น.ลมหนาวเย็นๆ พัดมาปะทะกับร่างกายตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินลงมาจากรถไฟ หลังจากเดินทางมา 14 ชั่วโมง ก็หาที่พักง่ายๆ เอา โฮสเทลคืนละ 200 เพื่ออาบน้ำก่อนจะออกไปสำรวจ เมืองเชียงใหม่ ผมเลือกที่จะไปหากาแฟอีกแก้ว ถนนนิมมานเหมินท์ (นิม–มาน–เห–มิน) เป็นถนนสายเศรษฐกิจที่มีความสำคัญสายหนึ่งของอำเภอเมืองเชียงใหม่ เชื่อมระหว่างแยกรินคำกับถนนสุเทพ กว่าหกสิบปี จากถนนที่สร้างคู่มากับมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เมื่อปี พ.ศ. 2506 ในปัจจุบันถนนนิมมานเหมินท์ เป็นศูนย์กลางเศรษฐกิจแห่งหนึ่งของจังหวัดเชียงใหม่ ใช้เวลาครึ่งวันหมดไปที่ นิมมานเหมินทร์ซอย 11 ได้พูดคุย เรื่องราวแลกเปลี่ยนกับเจ้าของร้าน ฟังการเปลี่ยนไปของเชียงใหม่ จากถนนหนทางสะอาด ไม่มีรถขวักไขว่ เรียงรายตามทางมีแต่ต้นไม้และท้องทุ่ง เขียวสดใส เมื่อเมืองเริ่มโตคนก็เข้ามามาก เชื่อใหม่ วันนี้ ในเมืองเชียงใหม่มีประชากรกว่า 250000 คน บนพื้นที่เพียงแค่ 153 ตารางกิโลเมตร เศรษฐกิจขับเคลื่อนด้วยการท่องเที่ยว และการเกษตร แต่ถึงกระนั้นด้วยวิถีชีวิต คนเชียงใหม่ก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยน เรื่องเล่าจากเจ้าของร้านกาแฟ ที่จบประโยคด้วยรอยยิ้ม นั่งมองออกไป จริงด้วยฝีเท้าการเดินของคนที่นี่ดูเหมือนจะช้ากว่าที่ที่จากมาเมื่อวาน มีเสียงแว่วมา เมื่อถึงหน้าหนาว ตอนเช้าๆ เห็นแต่สายหมอก เรี่ยไปกับพื้นดิน ไม่ว่าในเมืองหรือนอกเมืองเหมือนอยู่ใน เมืองสวรรค์ พรุ่งนี้จะตื่นเช้าผ่านสายหมอกไปทำบุญที่วัด สวรรค์อยู่แค่เอื้อม

หากจะถามหาความครึกครื้น คึกคักของคนเมืองเชียงใหม่สมัยก่อน เป็นที่พบปะ เป็นที่แลกเปลี่ยนสินค้ากัน ก็คงจะหนีไม่พ้นตลาด (กาด) เพราะเป็นแหล่งขายของ ทั้งของที่ไปหามาได้จากป่า ของจากต่างบ้านต่างถิ่น ขนม ของกิน ใครมีอะไรก็เอามาขายที่ตลาด เรื่องของการเดินตลาดจึงน่าจะเป็นสิ่งเพลิดเพลิน อย่างหนึ่งของคนโบราณ กาด ในภาษาเหนือแปลว่า ตลาด (แผลงเสียง ตล เป็นเสียง ก) คำว่า "กาด" แต่เดิมนั้นคงหมายถึง สถานที่อันเป็นหรือแหล่งขายสินค้า เช่นร้านค้าเล็ก ๆ ที่ขายของชำว่า รูปแบบของกาดได้เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา จากที่เคยวางขายกันริมทางเดินหรือถนนก็พัฒนาขึ้นมาขายในอาคารที่แข็งแรงทนทาน ปัจจุบันตลาดที่ทำการใช้แลกเปลี่ยนสินค้าในเมืองเชียงใหม่มีไม่กี่แห่ง บางแห่งก็ล้มหายไปแต่ที่ยังหลงเหลือมาจนถึงปัจจุบันนี้ก็เห็นจะเป็นกาดหลวง หรือกาดวโรรส ซึ่งเป็นตลาดขนาดใหญ่ตั้งอยู่ในเขตอำเภอเมืองเชียงใหม่ จังหวัดเชียงใหม่ ตั้งขึ้นตามพระนามของเจ้าอินทวโรรสสุริยวงษ์ เจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่ สร้างขึ้นในราวปี พ.ศ. 2453

ในปี พ.ศ. 2442 เจ้าอินทวโรรสสุริยวงษ์ทรงมีดำริให้มีการวางผังเมืองเชียงใหม่ตามแนวความคิดสมัยใหม่ โดยการย้ายหน่วยงานราชการมาไว้ภายในเขตกำแพงเมือง และย้ายตลาดกลางเวียงไปอยู่ที่ริมแม่น้ำปิง จัดตั้งเป็นตลาดวโรรสดังเช่นปัจจุบัน ทำให้สามารถลดความคับคั่งของผู้คนในตัวเมืองเชียงใหม่ได้ เมื่อแรกสร้างตลาดวโรรสนั้นที่ดินตรงนี้เดิมเป็นที่ตั้งของ "ข่วงเมรุ" หรือสถานที่ปลงพระศพและเก็บพระอัฐิของเจ้านาย และต่อมา เจ้าดารารัศมี พระราชชายา ทรงมีพระดำริให้ย้ายกู่เก็บพระอัฐิของเจ้านายไปยังสถานที่ที่เหมาะสมกว่าเดิม ณ บริเวณวัดสวนดอก และได้สร้างตลาดขึ้นในบริเวณดังกล่าว ด้วยทุน 1,800 รูปี ซึ่งกู้มาจากพระคลังข้างที่ โดยแบ่งออกเป็น 2,500 หุ้น ให้เจ้านายบุตรหลานของตระกูล ณ เชียงใหม่ ร่วมกันถือหุ้น การบริหารกิจการในระยะแรก มี นายอาเธอร์ ไลออนแนล คิวรีเปอล์ (Mr.Arthur Lionel Queripel) เป็นผู้จัดการคนแรก นายคิวรีเปอล์เข้ามาทำงานในประเทศไทยที่จังหวัดเชียงใหม่และแพร่ เป็นพนักงานของบริษัทค้าไม้ บอมเบย์ - เบอร์ม่า จำกัด พ.ศ.๒๔๔๓ - ๒๔๕๗ ต่อมาเจ้ากาวิละวงศ์ ณ เชียงใหม่ และเจ้าพงษ์อินทร์ ณ เชียงใหม่ จึงได้เข้ามาทำหน้าที่ผู้จัดการตามลำดับ กระทั่งนายไกรศรี นิมมานเหมินท์ เป็นนักธุรกิจที่มีบทบาทในการพัฒนาตลาดวโรรส ซึ่งเป็นรวบรวมหุ้นจากเจ้านายฝ่ายเหนือในตระกูล ณ เชียงใหม่ จนกลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่และเข้ามาบริหารกิจการตลาดอย่างสมบูรณ์ “กาดหลวงเชียงใหม่” ตลาดที่เคยได้รับการกล่าวขานว่าเป็นตลาดที่ทันสมัยที่สุดในประเทศ

“โรงเรียนกวดวิชา” (Tutoring School) จัดเป็น “โรงเรียนนอกระบบ” ประเภทหนึ่งตามมาตรา 15 (2) แห่งพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2542 โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อกวดวิชาบางวิชา ตามหลักสูตรของกระทรวงศึกษาธิการ” โดยมีวิธีการดำเนินการที่แตกต่างไปจาก โรงเรียนประเภทอื่นโดยอาจจะกำหนดระยะเวลาในการเรียนเป็นครั้งคราว เช่น เรียนเฉพาะวัน หนึ่งหรือสองครั้งต่อสัปดาห์ หรือเฉพาะช่วงเวลาปิดภาคเรียน หรือเพื่อเฉพาะกาลสอบแข่งขันสนามต่างๆ ตามกฎหมายแล้วโรงเรียนกวดวิชาสามารถเปิดสอนได้ตั้งแต่ระดับชั้นอนุบาลจนถึงระดับอุดมศึกษา โดยค่าเรียนนั้นทางโรงเรียนเป็นผู้กำหนดขึ้นมาเอง หากมองย้อนลงไปกว่า 30 ปีที่แล้ว การกวดวิชาหรือสมัยนั้นเรียกว่าการเรียนพิเศษ ส่วนใหญ่จะเป็นคุณครูที่สอนในโรงเรียน แล้วรับเด็กๆ มาสอนที่บ้านหลังเลิกเรียนหรือวันเสาร์ อาทิตย์ มีทั้งรูปแบบทบทวนการบ้านและเรียนพิเศษเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย ค่าเรียนก็จ่ายกับคุณครู ต่อมาเมื่อเรียนพิเศษหรือกวดวิชาแล้วเห็นผล ก็เริ่มมีผู้มีความชำนาญเฉพาะวิชามาเปิดสอนให้นักเรียน คราวนี้เป็นการทำโจทย์หรือหาสูตรหรือวิธีการจดจำเป็นเทคนิคเฉพาะตัว เมื่อมีจำนวนนักเรียนผ่านการสอบได้อันดับดี ๆ มากขึ้น ติวเตอร์หรือครูผู้สอนก็มีชื่อเสียงมากขึ้น แล้วก็บอกต่อๆ กันไป แนวทางทั้งสองอย่างนี้อยู่ในช่วงเวลาเดียวกัน ก่อนที่จะมีสถาบันกวดวิชา จากส่วนกลางกระจายสู่ต่างจังหวัด ตลอดเวลาทุกๆ ปี เพราะการศึกษาไทยคือการสอบ คำตอบคือ “กวดวิชาการแข่งขันเพื่อศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัย พบว่า ในปี 2555 มีผู้สมัครเข้าศึกษาในระบบ Admissions ถึง 122,169 คน ในขณะที่มหาวิทยาลัยหรือสถาบันของรัฐในสังกัดหรือกำกับของสำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา สามารถรองรับนักศึกษาใหม่ได้เพียง 64,000 คน (คือตัวเลข 53เปอร์เซ็นต์ของผู้สมัครทั้งหมด) นี่จึงเป็นสาเหตุ มีการแข่งขันสูงคนที่มีความพร้อม หรือเตรียมพร้อมมากที่สุดจะสามารถผ่านเข้าไปเรียนในสถาบันที่ตั้งใจไว้ได้

ปี พ.ศ. 2555 ประเทศไทยมีโรงเรียนกวดวิชารวม 2,005 แห่ง แบ่งเป็นในกรุงเทพฯ 460 แห่ง และในภูมิภาค 1,545 แห่ง เมื่อพิจารณาในรายวิชาต่างๆ พบว่า คณิตศาสตร์และภาษาอังกฤษเป็นวิชาพื้นฐานที่นักเรียนทุกคนมีความจำเป็นต้องศึกษาและใช้ในการสอบแข่งขันเพื่อศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัย