ดูแลเด็ก ใน สมุทรสาคร

คุณพ่อคุณแม่ ผู้ปกครองหรือพี่เลี้ยงเด็กเคยสังเกตหรือไม่ว่าเด็กอายุ 4 ถึง 5 ขวบ จะมีความเป็นตัวของตัวเองและมั่นใจในตัวเองมากขึ้น เด็กวัยนี้ส่วนใหญ่เริ่มพัฒนาความเป็นตัวของตัวเอง การควบคุมตนเอง และความคิดสร้างสรรค์มากขึ้น เด็กพอใจที่จะเล่นกับของเล่นเป็นเวลานาน กระตือรือร้นที่จะลองสิ่งใหม่ ๆ และเมื่อเด็กรู้สึกหงุดหงิดจะสามารถแสดงอารมณ์ได้ดีขึ้น แม้ว่าเด็กจะเติบโตและพัฒนาตามจังหวะของตนเอง แต่สิ่งที่ชี้ให้เห็นว่าเด็กมีพัฒนาการตามวัยได้แก่

พัฒนาการสำคัญด้านภาษา เด็กจะมีความอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น มีการตั้งคำถามและสนทนากับพ่อแม่ ผู้ปกครองหรือพี่เลี้ยงเด็กในสิ่งที่ตนอยากรู้ มีการใช้คำศัพท์หรือภาษาที่ซับซ้อนขึ้น สามารถตอบคำถามและคิดอย่างเป็นเหตุเป็นผล และสามารถแสดงความรู้สึกได้ดีขึ้นด้วย เด็กส่วนใหญ่ในวัยนี้ชอบร้องเพลง คล้องจอง และแต่งคำ

พัฒนาการในการเคลื่อนไหวและทักษะการใช้มือและนิ้ว

เด็กวัยนี้ควรเรียนรู้ผ่านการเล่น เช่น วิ่ง กระโดด ขว้างและเตะลูกบอล ปีนป่าย และแกว่งไปมาอย่างสบาย ๆ ยืนขาเดียวเกิน 9 วินาที ตีลังกาแล้วกระโดด เดินขึ้นลงบันไดโดยไม่ต้องมีคนช่วย เดินไปข้างหน้าถอยหลังอย่างง่ายดาย ถีบสามล้อ คัดลอกสามเหลี่ยม วงกลม สี่เหลี่ยมจัตุรัส และรูปร่างอื่น ๆ วาดคนมีร่างกาย ใช้ส้อมกับช้อน แต่งตัวและเปลื้องผ้า แปรงฟัน และใช้ห้องน้ำโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือมากนัก

พัฒนาการทางอารมณ์และสังคม ในวัยนี้เด็กเริ่มเข้าใจความรู้สึกของคนอื่น สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้น สิ่งที่บ่งชี้ว่าเด็กมีพัฒนาการด้านอารมณ์และสังคมสมวัย ได้แก่ สนุกกับการเล่นกับเด็กคนอื่น ๆ และทำให้เพื่อน ๆ พอใจ แบ่งปันและผลัดกัน เข้าใจกฎของเกม เข้าใจและปฏิบัติตามกฎ อย่างไรก็ตามเด็กวัยนี้อาจจะยังคงเรียกร้องและไม่ให้ความร่วมมือในบางครั้ง กลายเป็นมีความคิดของตัวเองมากขึ้น แสดงความโกรธด้วยวาจามากกว่าทางร่างกาย (ส่วนใหญ่) เข้าใจความแตกต่างระหว่างการเสแสร้งกับความเป็นจริง

เด็กวัยนี้เป็นวัยที่น่าสนใจมาก ๆ เพราะสามารถสื่อสารได้มากกว่าเด็กวัย 2-3 ขวบและกำลังก้าวไปสู่อีกวัยของเด็ก ถ้าเราเข้าใจความเป็นตัวของตัวเอง ความคิดของบุตรหลานเราก็จะสามารถโตไปด้วยกันได้

บ้านท่าจีน แค่ชื่อก็บอกแล้วว่าเป็นชุมชนของคนจีน ที่นำเรือสำเภามาจอดเทียบท่าค้าขาย อยู่ปากแม่น้ำท่าจีน เพราะบริเวณนี้ ติดกับชายฝั่งทะเล โดยมีหลักฐานทางประวัติศาสตร์กล่าวไว้ว่า ในสมัยกรุงศรีอยุธยา สมุทรสาครเดิมเป็นชุมชนขนาดใหญ่ที่มีชาวจีนนำเรือสำเภาเข้ามาจอดเทียบท่าค้าขายแลกเปลี่ยนสินค้าและได้พักอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก จึงเรียกว่า บ้านท่าจีน ตั้งอยู่บริเวณปากอ่าวไทย ครั้นในรัชสมัยสมเด็จพระมหาจักรพรรดิแห่งกรุงศรีอยุธยา (พ.ศ. 2099) ได้โปรดให้ยกฐานะบ้านท่าจีนขึ้นเป็น เมืองสาครบุรี เพื่อเป็นหัวเมืองสำหรับเรียกระดมพลในช่วงสงคราม และยกให้เป็นเมืองด่านหน้าป้องกันผู้รุกรานทางทะเลในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 6 ในปี พ.ศ. 2459) โปรดเกล้าให้ทางราชการเปลี่ยนคำว่า “เมือง” เป็น “จังหวัด” ทั่วทุกแห่งในพระราชอาณาจักร “เมืองสมุทรสาคร” จึงได้เปลี่ยนเป็น จังหวัดสมุทรสาคร มาจวบจนปัจจุบัน โดยจังหวัดสมุทรสาครนั้นมีลักษณะภูมิประเทศเป็นพื้นที่ราบลุ่มชายฝั่งทะเล สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 1.00 - 2.00 เมตร โดยมีแม่น้ำท่าจีนไหลผ่านตอนกลางจังหวัด (แม่น้ำท่าจีน เป็นแม่น้ำที่แยกตัวออกจากแม่น้ำเจ้าพระยาที่ตำบลมะขามเฒ่า บริเวณปากคลองมะขามเฒ่า) แม่น้ำท่าจีนนั้นก่อนจะไหลออกสู่อ่าวไทยที่ตำบลบางหญ้าแพรก อำเภอเมืองสมุทรสาคร จังหวัดสมุทรสาคร มีความยาวทั้งสิ้นประมาณ 325 กิโลเมตร (ในส่วนจังหวัดสมุทรสาคร ระยะทางยาวประมาณ 70 กิโลเมตร) ส่วนพื้นที่ตอนบนในเขตอำเภอบ้านแพ้วและอำเภอกระทุ่มแบน นั้นมีความอุดมสมบูรณ์ของดินและมีโครงข่ายแม่น้ำลำคลองเชื่อมโยงถึงกันกระจายอยู่ทั่วพื้นที่กว่า 170 สาย (เช่นคลองภาษีเจริญ คลองบางยาง คลองดำเนินสะดวก คลองกระทุ่มแบน) จึงเหมาะที่จะทำการเพาะปลูกพืชนานาชนิด และบางส่วนเป็นย่านธุรกิจ อุตสาหกรรมและที่อยู่อาศัย พื้นที่ตอนล่างของจังหวัดในเขตอำเภอเมืองสมุทรสาครอยู่ติดชายฝั่งทะเลยาว 41.8 กิโลเมตร จึงเหมาะที่จะประกอบอาชีพประมงทะเล เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำชายฝั่งและทำนาเกลือ (จังหวัดสมุทรสาครมีภูมิประเทศติดกับทะเล จึงมีการทำอาชีพทำนาเกลือมากที่สุดของประเทศไทย) ตราประจำจังหวัดสมุทรสาคร เป็นรูปเรือสำเภาจีนแล่นในทะเล ด้านหลังเป็นโรงงานและปล่องไฟ ซึ่งหมายถึงความรุ่งเรืองที่มีมาจากอดีตถึงปัจจุบัน ตราประจำจังหวัดสมุทรสาคร เริ่มใช้เมื่อพุทธศักราช 2483 ในสมัยที่หลวงวิเศษภักดี (ชื้น วิเศษภักดี) เป็นผู้ว่าราชการจังหวัด

เพลงหนุ่มนาข้าว สาวนาเกลือ แว่วมาทุกครั้งที่ ผ่านจังหวัดสมุทรสาคร จังหวัดที่มีภูมิประเทศติดกับทะเล กองเกลือสีขาว ตลอดสองข้างทางของถนน สลับกับโรงงาน จังหวัดสมุทรสาครมีอาชีพทำนาเกลือมากที่สุดของประเทศไทย เป็นที่รู้กันดีว่าเกลือทะเลหรือเกลือสมุทร (Sea Salt) คือเกลือที่ผลิตขึ้นโดยการนำน้ำทะเลขึ้นมาตากแดดให้น้ำระเหยไปเหลือแต่ผลึก เกลือตกอยู่ (Solar Evaporation System) เกลือ ประเภทนี้มีการผลิตและการใช้มาตั้งแต่สมัยโบราณและถือเป็นอาชีพเก่าแก่อาชีพ หนึ่งของโลกและของคนไทยที่สืบทอดกันมายาวนาน เป็นภูมิปัญญาของมนุษย์ที่สืบทอดกันมาตั้งแต่โบราณ ซึ่งควรค่าแก่การรักษาภูมิปัญญานี้ไว้ไม่ให้สูญหายไป แต่ก็ด้วยประสบปัญหาหลายด้าน ทำให้คนรุ่นใหม่ขาดแรงจูงใจที่จะมาสืบทอดการทำนาเกลือต่อ เส้นทางสายนาเกลือจึงดูเหมือนจะค่อยๆ เลือนหายไปจากสังคมไทย และวิถีนาเกลือก็กำลังจะสูญหายไปเพราะทุกวันนี้ชาวนาเกลือมีจำนวนลดลง สถานการณ์การผลิตเกลือ ใน พ.ศ. 2559 พบว่า ผลผลิตเกลือทะเล ซึ่งส่วนใหญ่มีแหล่งผลิตในพื้นที่ของจังหวัดสมุทรปราการ สมุทรสาคร และเพชรบุรีลดลงจากในปีก่อน (จาก 1,288,005 ตัน ลดลงเหลือ 1,015,000 ตัน)

พอสิ้นฤดูฝนสายลมเปลี่ยนทิศ ความแห้งแล้งมาเยือน ชาวนาเกลือจะเริ่มต้นฤดูการผลิตเกลือ ตั้งแต่ เตรียมนา กำจัดสิ่งสกปรก ปรับดิน และกลิ้งนาให้แน่นเรียบโดยใช้รถไถ จากนั้นก็เปิดน้ำเข้ามากักเก็บในนาจนมีความเค็มในระดับที่เหมาะสม โดยการทยอยเปิดน้ำเข้านาแปลงต่างๆ ตามลำดับ น้ำจากทะเลจะไหลตามคลองส่งน้ำไปยังที่ทำกินของชาวนาเกลือ เมื่อน้ำทะเลขึ้น นาเกลือผืนที่อยู่ปลายสุดของลำรางจะต้องได้รับน้ำก่อน ส่วนผู้ที่อยู่ใกล้กว่าจะสูบน้ำได้ทีหลัง เพื่อป้องกันปัญหาการแย่งน้ำกัน นี่คือธรรมเนียมในท้องถิ่นที่แบ่งปัน และทำนาเกลือร่วมกัน น้ำทะเลที่ผันมาตามคลองส่งน้ำจะถูกสูบเข้าไปเก็บที่วังน้ำ จากนั้นจึงจะถูกผันเข้านาประเทียบ และนาตาก เพื่อตากแดดให้น้ำระเหยออก ถัดไปก็จะเป็นนาเชื้อ ซึ่งต้องเตรียมน้ำให้มีความเค็มจัดในระดับที่เหมาะสมจะทำเป็นเกลือ และไปถึงจุดสุดท้ายจะปล่อยน้ำเข้านาปลง ซึ่งใช้เป็นพื้นที่ตกผลึกเกลือ โดยกระบวนการตกผลึกหรือการปลงใช้เวลา 15 วัน หลังจากนั้น ก็จะสามารถรื้อเกลือไปขายได้ โดยที่เกลือรุ่นแรกของปีจะออกช่วงเดือนมกราคม และได้ผลผลิตเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในฤดูแล้งที่มีแดดจัด

ภูมิปัญญาชาวบ้านที่สืบทอดต่อๆ กันมา ชาวนาจะหยุดทำนาเกลือตลอดฤดูฝนเพราะเกลือกับฝนนั้นเป็นของไม่ถูกกัน แต่ถ้าโชคไม่ดีเดือนนั้นมีฝนหลงฤดูมาในช่วงการทำนาเกลือก็จะเสียหายมาก เพราะฝนตกลงมาเพียงไม่กี่นาที ก็สามารถทำให้กองเกลือที่กำลังเตรียมเก็บขายละลายกลายเป็นน้ำในพริบตา ที่แย่ไปกว่านั้นเกลือที่ละลายไปแล้วในนาเกลือก็จะไม่สามารถนำน้ำเกลือนั้นมาตกผลึกได้อีก กระบวนการต่างๆ ข้างต้นก็จะต้องเริ่มใหม่อีกครั้ง กลับไปทำความสะอาดนาและปล่อยน้ำเข้านาปลงใหม่ และด้วยเหตุนี้เองชาวนาเกลือจึงต้องมีการพยากรณ์อากาศที่แม่นยำมาก คือลางบอกฝนตามภูมิปัญญาที่สืบทอดกันมา เช่น ถ้าน้ำในนาเกลือเริ่มแดง มีเมฆหัวแดงทางทิศตะวันออก หรือถ้าเดินที่คันนาแล้วมีดินติดเท้า นั่นแปลว่าอีก 3-4 วัน ฝนจะตกลงมา